Wikang dakila,wikang Filipino
Pinagmulan at Layunin
Isang layunin ng pagkakaroon ng
isang wikang pambansa ang
pagpapalaganap ng pagkakaisang pambansa, ang pagkakaroon ng heograpiko at
politikal na pagkakapatiran, at maging ang pagkakaroon ng isang sumasagisag na
pambansang wika ng isang bansa. Unang sumibol ang diwa ng pagkakaroon ng isang
wikang pambansa sa Pilipinas noong balik-tanawin ni Manuel Quezon noong
1925 ang isang damdamin ng pagkabigo ng pambansang bayaning siJose Rizal, nang
hindi nito magawa ng huling makipag-ugnayan sa isang kababayang babae habang
nasa isang bangka patungong Europa.
Si
dating pangulong Manuel L. Quezon ang itinuturing na ama ng wikang
pambansa,dahil sa kanyang mga kuntribusyon upang magkaroon tayo ng iisang
wikang ginagamit ng lahat ng mga pilipino.Dahil sa pulo-pulo ang
Pilipinas.napakadami nitong mga dayalekto kaya,ipinasya niya na dapat magkaroon
ng wikang ginagamit ng lahat at ang napili ngang dayalekto na pinagbatayan ng
wikang filipino ay ang dayalektong tagalog.
Noong Nobyembre 13, 1937, inilikha ng unang Pambansang
Asamblea ang Surian ng Wikang Pambansa, na pinili ang Tagalog bilang batayan ng isang bagong pambansang wika.
Naimpluwensyahan ang pagpili sa Tagalog ng mga sumusunod:[3]
1. Sinasalita
ang Tagalog ng napakaraming tao at ito ang wikang pinakanauunawaan sa lahat ng
mga rehiyon ng Pilipinas. Papadaliin at pabubutihin nito ang komunikasyon sa
mga taumbayan ng kapuluan.
2. Hindi ito
nahahati sa mga mas maliliit at hiwa-hiwalay na wika, tulad ng Bisaya.
3. Ang
tradisyong pampanitikan nito ang pinakamayaman at ang pinakamaunlad at malawak
(sinasalamin ang dyalektong Toskano ng
Italyano). Higit na mararaming aklat ang nakasulat sa Tagalog kaysa
iba pang mga katutubong wikang Awstronesyo.
4. Ito ang
wika ng Maynila, ang kabiserang pampolitika at pang-ekonomiya ng Pilipinas.
5. Ito ang
wika ng Himagsikan at ng Katipunan—dalawang
mahahalagang pangyayari sa kasaysayan ng Pilipinas.
Noong 1959, nakilala ang wikang ito bilang Pilipino upang
mahiwalay ang kaugnayan nito sa mga Tagalog. Nagtakda naman ang Saligang Batas ng 1973 ng
panibagong pambansang wikang papalit sa Pilipino, isang wikang itinawag
nitong Filipino. Hindi binanggit sa artikulong tumutukoy, Artikulo
XV, Seksyon 3(2), na Tagalog/Pilipino ang batayan ng Filipino; nanawagan ito sa
halip sa Pambansang Asamblea na mag-“take steps towards the development and
formal adoption of a common national language to be known as Filipino.”
Gayundin, nilaktawan ng Artikulo XIV, Seksyon 6, ng Saligang Batas ng 1987, na
ipinagbisa matapos ng pagpapatalsik kay Ferdinand Marcos, ang anumang pagbabanggit ng Tagalog bilang
batayan ng Filipino at mismong ipinagpatuloy na “as [Filipino] evolves, it
shall be further developed and enriched on the basis of existing
Philippine and other languages (pagbibigay-diin idinagdag).”
Tiniyak pa ng isang resolusyon[4] ngMayo 13, 1992,
na ang Filipino “ang katutubong wika, pasalita at pasulat, sa Metro Manila, ang Pambansang Punong Rehiyon, at sa
iba pang sentrong urban sa arkipelago, na ginagamit bilang wika ng
komunikasyon ng mga etnikong grupo (pagbibigay
diin idinagdag).” Gayumpaman, tulad ng mga Saligang Batas ng 1973 at 1987,
hindi nito ginawang kilalanin ang wikang ito bilang Tagalog at, dahil doon, ang
Filipino ay, sa teoriya, maaaring maging anumang katutubong wikang Awstronesyo,
kasama na ang Sugboanon ayon sa
paggamit ng mga taga-Kalakhang Cebu at Davao.
Ating ingatan ang ating
wikang pambansa dahil ito ang susi sa isang malaya at maayos na komunikasyon
tungo sa isang maunlad na bansa.
Pinaghanguan:
Wikipedia,ang malayang ensiklopedya.
Google.com
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento